باید یک نفر باشد که تو را با صدایش در آغوش بگیرد …

 

 

از مشغولیات ِ ذهنی‌ام همیشه این بود که چطور می شود برای ِ کسی مثلِ گوگوش شعری،مطلبی،چیزی نوشت که حق ِ مطلب ادا شده باشد….آخر به کمالِ حُسن است وقارش…..گاهی آدم باورش نمی شود چطور کسی می‌تواند این همه زیبا باشد…چطور می تواند صدایش این همه صیقل دهد روحِ زخم خورده‌ی آدمی را…چشم هاش گفتارِ خاص خود را دارد…با آن غمِ اثیری که البته زیباترش می‌کند…رفتارِ تنش،یک مکتبِ هنری‌ست…لباس پوشیدنش آدابی دارد…یعنی انتخابش در هر ردای تازه‌ای که بر تن می‌کند نشان از اصالتِ زنی دارد که در تاریخِ ایران تکرار نخواهد شد…اصلن ایشان به دنیا آمده‌اند که زیبایی را به معنایِ خاص‌اش آغازگر باشند…ایشان به دنیا آمده‌اند تا با صدایشان جهانِ غم انگیزمان را،تنهایی‌های بی حد و مرزمان را،زخم‌های ِعاشقانه‌مان را،کابوس‌های ِ گاه و بی گاهمان را تسلی بخشند…و من هنوز نمی‌فهمم چطور یک نفر می تواند این همه خواستنی باشد؟….این روزها که روزهای ِ جنگ است و اضطراب…روزهای ِ تورم است و رکود…روزهای ِ سقوط است و سقوط…باید یک نفر باشد که تو را با صدایش در آغوش بگیرد…

ساره /

www.GoogooshStargroup.wordpress.com

Https://www.Facebook.com/GoogooshStar